Insigne geschiedenis, deel 2

Onze vroegere voorzitter Theo Mattheeuws vertelde de welpen een stukje van zijn scoutinggeschiedenis.

Als jongetje van 6 begon hij bij de Lodewijkgroep in Sas van Gent. Zijn hele jeugd is hij lid gebleven van scouting. Ook is hij leidinggevende geweest. Hij heeft er veel geleerd voor zijn werkende leven als ondernemer. Vooral hoe je leiding geeft aan jeugdig personeel.
Met zijn vrouw en 2 jonge kinderen verhuisde hij naar Axel. De oudste wilde naar scouting, de jongste later ook, maar in Axel was er op dat moment geen groep. Dus gingen ze elke week op en neer naar Westdorpe.
Theo had nog wel wat contacten binnen scouting en kreeg andere groepen uit de regio zover om in Axel op de markt een grote scouting presentatie te houden met als doel leden te werven voor een nieuwe groep in Axel. Er kwamen die dag 70 aanmeldingen.

De nieuwe groep startte met 15 kabouters, 25 welpen, 20 verkenners, 10 rowans en slechts 12 leidinggevenden. Dat laatste werd gelukkig snel opgelost. Hoe, dat heeft hij ons niet verteld, maar in de wandelgangen gaat het verhaal dat de jongemannen in Axelse cafés meisjes aan de haak hebben geslagen en overgehaald om mee te doen. In elk geval was scouting de vier ambachten een feit.
Er was natuurlijk een gebouw nodig en materiaal. Geld was er niet, behalve de contributie van de leden. In het begin was het dan ook verre van ideaal. De verkenners kwamen bij elkaar in de kelder van het Gregorius centrum, de welpen bij het patronaat en de kabouters ergens in een school.
Van de 250 gulden subsidie die de groep kreeg, kon niet veel materiaal worden aangeschaft, dus moest er een slimmer plan bedacht worden. Theo had ook wel wat contacten in de Axelse gemeenteraad. En al snel kreeg hij raadsleden, zelfs fractievoorzitters zo ver bestuurslid te worden van de groep. Vriendjespolitiek, dat hielp, want ineens kreeg de groep 5000 gulden subsidie en kon er echt materiaal worden aangeschaft. Tenten, touwen en wat er verder zoal nodig is om het spel van scouting ten volle te kunnen spelen.
De groep moest ook nog bij elkaar worden gebracht en verhuisde naar een noodgebouw achter het Gregoriuscentrum. Het gebouw werd voor een symbolisch bedrag van 1 gulden, die waarschijnlijk nooit betaald is, eigendom. Maar de grond was van het Gregoriuscentrum, dus moest er alsnog huur worden betaald. Om de kosten te drukken, werd het terrein door de groep onderhouden. Toen er echter steeds meer geëist werd, kwamen de verhoudingen onder druk te staan.

De opa van Nicolas, meneer van Delft, wist een gratis noodgebouw. Het korte lijntje met de gemeente maakte het mogelijk dit gebouw te plaatsen op het stukje gemeentegrond waar we nu nog steeds staan. Op 3 december 2010 is ons toenmalige gebouw in vlammen opgegaan. Gelukkig hebben we met veel sponsoracties, verzekeringsgeld en een lening van de gemeente een nieuw stenen gebouw op dezelfde plek kunnen bouwen. Bij de opening in september 2012 hebben we Theo verrast met een bronzen waarderingsteken van scouting Nederland als dank voor alles wat hij voor onze groep gedaan heeft. Vlak daarna is Theo benoemd tot erevoorzitter, een titel waar hij niet meer onderuit komt 🙂

Voordat onze groep bestond, zijn er ook andere scoutinggroepen in Axel geweest. Richard van Delft komt daarover volgende keer vertellen.