De afwas

Vrijdagmiddag, na de lunch. Samen met mijn groepje van zes jongens sta ik de afwas te doen. Terwijl we daar mee bezig zijn, kijk ik om me heen. Kinderen zijn aan het spelen, leiding is lekker bezig, afwas verloopt soepel, er hangt een sfeer van rust en tevredenheid. Alles onder controle. Des te meer besef ik dat het kamp bijna voorbij is en ik overdenk de mooie momenten.

Nooit eerder hebben we zo’n relaxed kamp gehad. Omgang met de kinderen verloopt prima, leiding onderling geen enkel probleem. We hoeven nauwelijks te communiceren om te weten wat er van elkaar verwacht wordt. Ik ben trots op deze kinderen. Trots omdat het voor sommige de eerste keer is dat ze meegaan op kamp, zo dapper. Maar ook omdat ik andere kinderen in de loop der jaren heb zien groeien. Zij die ooit de jongste waren, zijn nu de oudere kinderen. Zonder vragen schieten ze te hulp bij de jongere waar nodig. Ook omdat sommige kinderen al jaren vriendjes zijn. Als ik kijk naar mijn eigen vriendengroep, ken ik de meesten al sinds mijn scouts-tijd. Dat gun ik deze kinderen ook. Daarnaast is scouting, en met name zomerkamp, de gelegenheid om andere kinderen beter te leren kennen en nieuwe vriendschappen te sluiten.

Maar ook specifieke momenten met sommige kinderen zullen me bijblijven. Zoals Sem, gaat dit jaar voor de eerste keer mee op kamp. Vorig jaar zei zijn moeder nog “Zou je dat wel doen, meegaan op zomerkamp?” Sem  maakt mij op woensdagochtend om 5:00u wakker. “Baloe, ik heb zo’n heimwee.” Dikke tranen. Ik zeg nog “En dat om 5 uur ’s morgens vent..” We babbelen even, tranen blijven komen. “Maar Sem, dat je papa en mama mist, is ook een goed teken. Dat betekent dat je heel veel van ze houdt. Wist je dat zelfs de leiding soms heimwee heeft? Het is helemaal niet erg om je thuis te missen.” Meer tranen. Tijd voor een slokje water. We babbelen nog wat en ik zie hem tot rust komen. Nog even slapen want het is nog vroeg. ’s Middags komt Sem naast me lopen. “Baloe, ik mis ze nog wel, maar ik ben er niet meer verdrietig om.” Wauw! In gedachten maak ik een huppeltje. Mijn dag kan niet meer stuk. De rest van de week loopt hij alleen nog maar te genieten.

En dan Eduard. In Axel krijgen we soms weinig hoogte van hem, hij lijkt niet zoveel vriendjes te hebben en te maken. Vanaf dag één loopt hij met een big smile op zijn gezicht. Hij speelt met de andere kinderen en komt af en toe naar de leiding om een babbeltje te maken. Goed bezig knul! Zo kenden we je nog niet.

Lucas, een van de oudsten. Altijd vriendjes om zich heen, maar maakt soms niet zoveel contact met de leiding. Hij zit in mijn groepje en zal het heel de week met mij moeten doen. Tijdens de dagtocht loopt hij te grappen met zijn vrienden, op de achtergrond luister ik mee. Er komen grappen over poep en pies en ander puber-gein voorbij. Als hij ziet dat ik meeluister, kijkt hij verschrikt. Dan moet ik ook lachen en ik zie hem ontspannen. Het ijs is gebroken. Ik heb er geen kind meer aan de rest van de week.

Daan, net zeven jaar geworden. Het eerste spel dat we spelen is een spel waarbij je een eigenschap benoemt met de eerste letter van je eigen naam. Zo hebben we aardige Alice en keurige Kat. We spelen een soort ik-ga-op-reis-en-ik-neem-mee, ik ben keurige Kat en naast mij zit eerlijke Eduard, toffe Tiemo, en aardige Alice. Je bijnaam verzin je zelf. Als Daan aan de beurt is, blijft het even stil. Dan roept iemand “dappere Daan!” Een trotse lach op zijn gezicht, en terecht. Elke keer als zijn naam genoemd wordt weer diezelfde lach. Hij komt de week wel door!

Tiemo, die helemaal opgaat in het thema. Ik houd de kinderen een beetje voor de gek; in mijn rol van Alice doe ik net alsof ik geen idee heb wie die Baloe is waar ze het steeds over hebben. Als Baloe heb ik geen benul wie Alice is. Tiemo is gek op de muis in het verhaal. Als de muis ons kamp bezoekt is hij er niet bij weg te slaan en hij praat honderd uit. Dan komt Kat binnen en muis rent weg. Tiemo rent erachteraan en komt vervolgens terug binnen, “Muis! Muis is weg! Hij zat net nog achter de aanhangwagen.” Kom maar schatje, het is in orde. Later die week trek ik mijn Alice jurkje uit maar blijf nog even lopen met de bijbehorende schoentjes en sokjes. Tiemo kijkt me onderzoekend aan. “Nou weet ik het! Jij bent half Alice en half Baloe.” Ik lach. “Maar dat wist ik wel hoor”, voegt hij eraan toe.

Gabriël, al twee jaar lid van de groep, gaat voor het eerst mee op kamp. Lijkt bij ons in Axel wat onzeker. Hij heeft me verteld dat hij het best wel spannend vindt, maar doorloopt de week prima. Geen heimwee, spullen in orde en hij maakt nieuwe vriendjes. Je ziet zijn zelfvertrouwen groeien gedurende de kampweek. Op vrijdagmiddag verhuizen we de slaapspullen naar het gebouw voor de laatste nacht. Met Raksha help ik de tent van Gabriël. Ook Raksha heeft moeite met het einde van het kamp en voelt dezelfde trots voor deze kinderen. Terwijl ze Gabriël vertelt hoe ongelofelijk trots ze op hem is, schiet ze vol. De zorg voor deze kinderen gaat verder dan ze dagelijks een boterham geven en zorgen dat ze op tijd gaan slapen. Als Gabriël zaterdag door zijn papa wordt opgehaald, is het eerste wat hij zegt “Volgend jaar ga ik weer mee!”

De afwas is gedaan, servies op zijn plaats en bestek in de lade. Als ik het teiltje afwaswater leeg giet in de zinkput, denk ik alvast aan maandag. Mijn gevoelens zijn zowel vol van emotie als leeg omdat we morgen de kinderen zullen uitzwaaien. Maandag zal ik weer achter mijn bureau zitten op mijn werk en collega’s zullen vragen hoe het zomerkamp was. Ik zal zeggen dat het leuk was. En dat zal in de verste verte niet in de buurt komen van hoe ik het beleefd heb.