Zomerkamp verslag welpen

Maandag 21 juli, het zomerkamp voor de welpen is begonnen. Met auto’s vol kinderen en bagage gaan 5 dappere ouders onderweg naar Wiltz waar ze om 12.00u worden verwacht. Helaas is het eindpunt van de route niet voor iedereen even duidelijk; ‘onze’ berg’ is aan één kant afgesloten voor verkeer. Om 13.00u zijn dan toch alle welpen aanwezig en klaar voor de zo gevreesde dagtocht. Wat sommigen niet weten en andere welpen per ongeluk hebben gezien, is dat het vertrekpunt zo’n 300 meter van ons kamp ligt. Jammer is wel dat het inmiddels is gaan regenen.

De tocht gaat via Roullingen naar beneden, door een prachtig bos met spannende paden waar aanvankelijk een mountainbikeroute en vervolgens een wandelroute gevolgd moet worden, afgewisseld met wat spelletjes voor de nodige fun. Het bos uitlopend komen de welpen bij het kasteel van Wiltz waar het kantoor van scouting Wiltz gevestigd is. Het kantoor is gesloten, maar bij de plaatselijke VVV, ook in het kasteel, kopen de welpen ansichtkaarten en insignes van scouting Wiltz. Na een kort bezoek aan een zelfgekozen museum gaat de route verder, bergopwaarts naar ons kampterrein. De beloning is heerlijke tomatensoep en stapels versgebakken pannenkoeken.
Diezelfde avond wordt bij toeval door een paar scouts een half begraven kist gevonden in het bos. De kist is op slot, maar wat is dat? In de verte horen we trompetgeschal en Tom en Bart hebben al snel door dat er een morsecode wordt getoeterd. Natuurlijk heeft de leiding altijd een morsecodeblad in de kampmap zitten en na een paar minuten luisteren en vertalen blijkt dat de sleutel van de kist ergens in Wiltz te vinden moet zijn. Verdorie, moeten we die berg af en later dus ook weer op.
Het is al bijna donker als onze groep met de sleutel van de kist het kampterrein op komt. Er brandt een kampvuur, de kist staat op een soort tafel met olielampen er naast en twee vreemd uitziende mannen, duidelijk niet van hier en van een compleet andere generatie, staan bij de kist en beweren dat die van hen is. Seppe krijgt de eer de kist te openen en wat we dan zien…een prachtige houten spelkist met de geheimzinnige titel Jumanji. Gaan we spelen of niet? Spelen betekent doorgaan tot het uit is, wat er ook gebeurt. Ja, natuurlijk gaan we spelen! Dan begint het spel te praten, iedereen schrikt er van. Iets cryptisch over apen. Nou ja, we zullen het wel beleven.

Dinsdagochtend na het ontbijt worden we opgeschrikt door Florenz en Menno..of zijn ze het niet? Het is niet helemaal duidelijk. Ze gedragen zich als apen en delen apenmaskers uit. De welpen worden verdeeld over de auto’s en naar Merkholz gebracht. Apen staan bekend om hun klimkunsten, maar wat er in dit klimpark van de welpen wordt verwacht… www.mammout.be/
Seppe doet enorm zijn best, alleen zijn lengte werkt niet mee. Merel echter staat al meters hoog tegen een steile bergwand voor we er erg in hebben. Mor dacht een goede deal te sluiten door te wedden om de afwas niet te hoeven doen als zij van de pamperpaal zou durven springen. Dus Mor, hartstikke bang, waagt de sprong, maar die afwas is nooit voor haar gedaan. Tom kreeg van een begeleidster waar hij achter liep de vraag of ze hem eens een protje zou laten ruiken…ehh? Roel heeft tijdens het klimmen in ieder geval geleerd dat je wespen weg kunt denken (wespke, gaat u weer weg?). Jammer dat dit de rest van de week niet geholpen heeft.

Het is alweer bijna donker als diezelfde mannen van gisteren plots aan het kampvuur bij de scouts blijken te zitten. We moeten verder met Jumanji, wie durft er te dobbelen? Het spel zegt iets over beesten met grote tanden die blij worden als ze water zien…nou ja zeg, wat nu weer?

Die beesten met grote tanden worden ons woensdagochtend geopenbaard: krokodillen en iets dat het midden houdt tussen een orka en een dolfijn. Na een ochtend vol met spelletjes moeten we hop hop hop met die beesten naar het zwembad. Dat blijkt een behoorlijk eind lopen op deze warme dag, en sjouwen dus met die beesten de berg af, en inderdaad straks ook weer omhoog.
De middag brengen we met krokodillen en al door in het heerlijke koele zwembad van camping Kaul in Wiltz. Er ligt een soort van springkussen in het bad waarmee je elkaar het water in kunt projecteren. Wat een lol hebben we. Jammer dat hier ineens teken blijken te zitten. De schade valt gelukkig mee, Raksha heeft er één in haar been, maar wil het eerst niet geloven, denkt dat het een vuiltje is. Ze zijn ook zo klein. Bij Seppe loopt er één over zijn been, maar die heeft gelukkig het plekje waar hij naar binnen wil kruipen nog niet gevonden. Jammer voor de teek, gelukkig voor Seppe.
Aan het einde van de middag lopen we allemaal weer schoon en fris naar de berg als het ineens behoorlijk zwart wordt in de lucht. Het onweer komt snel dichterbij, maar gelukkig zijn we voor de enorme bui binnen. De scouts moeten beneden schuilen en worden opgehaald.
Na het avondeten, de geweldig lekkere pasta van Raksha, wordt onze ‘woonkamer’ omgebouwd tot filmzaal en kijken scouts en welpen samen naar ‘Puss in Boots’. Maar niet voordat de mannen van Jumanji binnen zijn geweest om hun spel met ons te spelen. Dit keer zegt het spel iets over grote dieren die gevaarlijk zijn en ons kamp komen verstoren. Dat ‘zeggen’ is trouwens letterlijk: zodra er gedobbeld is en de spelende pion is verzet, klinkt er een vreemde zware holle stem die ons een cryptische rijmende ‘opdracht’ geeft waar we niks van begrijpen maar die ons wel het nodige kippenvel bezorgt. In de verte klinkt steeds weer een trommel, alsof het spel een eigen hartslag heeft. Je zou van minder de kriebels krijgen.

Het is donderdagochtend, we zijn vroeg op, als er plots twee olifanten tevoorschijn stampen. De boodschap is duidelijk: we kunnen beter weggaan uit het kamp als we niet platgetrapt willen worden. Dus gaan we op weg naar het station..jaja..weer die berg af..en vanmiddag..juist!
Iets meer dan een uur razen we door het mooie Luxemburgse landschap, soms zelfs dwars door de bergen heen. Voor kinderen uit Zeeuws-Vlaanderen die nooit een trein zien een hele belevenis. Doel van de reis is de gelijknamige hoofdstad van dit land, waar we een spel midden in het centrum gaan spelen, gewoon omdat het kan. Openbaar vervoer kost bijna niks hier. Kinderen onder de 12 reizen gratis en voor iedereen die ouder is betalen we €4,- voor een dagkaart waarmee 24 uur lang gebruik kan worden gemaakt van elke nationale trein en bus. We zijn vandaag met 47 mensen en deze geweldige trip kost ons €100,-
Terug op het station in Wiltz blijken onze dagkaarten goud waard te zijn: de lucht is zwart, het onweer hangt vlak boven ons als het enorm begint te regenen. Sandra denkt heel slim aan onze dagkaarten waarmee we ook met de bus mogen reizen. Het toeval wil dat er over 20 minuten een bus komt die een halte heeft vlak bij onze voordeur. Komt dat even goed uit! De buschauffeur is zo lief om nog even achteruit ‘onze’ straat in te steken en zo dicht mogelijk bij ons kamp te stoppen. En zelfs van die paar meter rennen, worden we nog drijfnat.
Het idee voor vanavond is dat alle kinderen vroeg naar bed gaan, maar het is toch al weer donker als de ogen dicht gaan. Er is ook zoveel te doen: eten, corvee, T-shirts kleuren, pyjama’s aantrekken, wassen, tanden poetsen en…oh ja, die twee mannen komen natuurlijk ook weer langs. Raksha moet dobbelen van die ene met die oranje haren, een beetje een engerd..eigenlijk durft ze niet, maar ja, het spel moet gespeeld worden. De apen zijn weg, de krokodillen hebben hun lolletje in het zwembad gehad, de olifanten hebben gelukkig niet het hele kamp platgetrapt en nu zegt het spel iets over enge beestjes, insecten, spinnen..brrr. Laten we maar snel gaan slapen.

Als we vrijdagochtend in onze pyjama’s naar buiten moeten voor een stevig portie ochtendgymnastiek, waar de hele groep aan mee komt doen, staat er een metersgrote spin op ons speelveld. Hoe is die daar gekomen? Wat had het spel ook al weer gezegd?

Onze overvliegers spelen vandaag met de scouts mee en met onze jongsten doen we het rustig aan. Ze maken een prachtige plaat met insecten erop geplakt. Hij hangt na de vakantie in ons lokaal dus kom maar kijken.
Er moet vandaag veel opgeruimd en ingepakt worden, want morgen gaan we alweer naar huis. Blijkt er in de tas van Milan een salamander te zitten. Wat een sensatie op de slaapzaal van de jongens.
Als we na het inpakken naar ons speelveld willen, blijkt dat niet te gaan omdat er lange tafels gebouwd worden voor de BBQ van vanavond. We vertrekken naar het speelveld van de scouts en gaan daar lekker liedjes zingen met z’n allen. Blijkt de scoutsleiding niet zo leuk te vinden omdat de scouts een uurtje moeten slapen..tja..dat konden wij niet weten. Het favoriete kamplied van onze welpen gaat zo: Ohja lele ik zit op de plee met m’n broek naar benee, het lijkt op saté maar het is diarree. Vraag er thuis niet naar, want het blijft gegarandeerd in je hoofd zitten.
Omdat het programma met de sjieke kleren eerder deze week niet door kon gaan, mogen we nu allemaal onze nette kleren aan. We vragen ons nog wel even af of dat wel handig is bij de BBQ maar de welpen willen het zo graag. Dus gaan we ons wassen en poetsen, schminken en borstelen en verschijnen keurig aan het diner. Wat een gek gezicht eigenlijk, al die schone nette kinderen en leiding in avondjurkjes terwijl we op kamp zijn.
Het duurt lang voor we kunnen eten, niet in de laatste plaats omdat we vlak voor we aan tafel willen opschrikken door trommelgeluid en ja hoor, daar zijn die mannen weer. Er moet eerst gespeeld worden. Het spel is bijna uit, maar er moet nog iets met die spin. Toch gaan we eerst eten.
Als ze dan na het eten terug komen, blijkt dat de spin verbrand moet worden. Jeetje, wat gaat het enorme beest tekeer. Dit kun je terugluisteren op onze FB pagina. Als dan het spel eindelijk uitgespeeld is, vertrekken de mannen met hun spel in de kist, waarschijnlijk op zoek naar andere spelers om bezig te houden in de jungle van Jumanji.

Zaterdagochtend 9.30u, de bus is vroeg. Gelukkig staat het meeste klaar om geladen te worden. Het ontbijtbuffet is zo goed als op, de lunchpakketten zijn gemaakt en rond 10.30u vertrekt de bus met scouts, welpen en leiding richting Axel. Onderweg is het verdacht stil. Iedereen is moe maar zeer voldaan.

Weten jullie trouwens dat heimwee maar twee dagen duurt? Volgens Ruud is het op de derde dag vanzelf over. En waarschijnlijk heeft hij helemaal gelijk, want alle welpen zijn het hele kamp gebleven en hoe moeilijk sommigen het ook gehad hebben, niemand wilde voor het einde naar huis.