Dag 8: Op naar huis

Om vijf uur krabbelde iedereen zijn bedje uit om terug te gaan naar huis. Iedereen met dezelfde gedachten: wat was het gaaf, ik wil nog niet naar huis. Maar wat iedereen ook dacht is 7 dagen is wel genoeg. We stapten in de taxi en werden midden op de rontonde flak bij het vliegveld afgezet.

Op het vliegveld was het vrij druk en toen we iedereen gevonden hadden was het tijd de schade van het shopdagje in Milaan bekijken, dat wordt tassen wegen. 18 kilo, 16 kilo, dat wordt herpakken. Uiteindelijk heeft iedereen precies 15 kilo en kunnen we gaan inchecken.

Op het vliegveld valt ineens het licht uit. Ik kijk om me heen geen idee hebbend wat er aan de hand is, dan zie ik iedereen naar buiten kijken en komt het echt met bakken uit de hemel. Na het inchecken en even een snel ontbijt zijn we naar de gate gelopen. Toen we door het vliegveld liepen werden onze ogen steeds groter. Heel het vliegveld lag onderwater alsof het al een week noodweer was. Terwijl de hoosbui maar 15 minuten heeft geduurd.

Na wat vertraging en de laatste selfie voor het vliegtuig konden we nog even wat slapen. We zijn aangekomen in Charleroi, daar was het wachten op onze bagage, iedereen had zijn spullen. Er stonden al vier lieve ouders om ons weer naar Axel te brengen. Vermoeid maar voldaan stapte iedereen in de auto, op naar Axel.

Daar aangekomen waren er al ouders met koffie en croisantjes voor ons.

Ik keek naar iedereen en dacht aan de afgelopen week, we waren al vrienden voordat we vertrokken maar na deze week zijn we echt maatjes geworden. We hebben gelachen en hoe, we hebben handdrukken geleerd, we hebben elkaar er doorheen geholpen op de berg, we hebben verdronken frisbees teruggekregen en we hebben een super leuke en stilletjes aan ook een hechte vriendengroep gecreeerd.

Het was tijd om afscheid te nemen, iedereen zei doei tegen elkaar en er werden knuffels gegeven, maar niemand wou en durfde weg te lopen. Nu ik dit schrijf lig ik in bed en word ik alleen wakker, ik mis het kamp en de mensen nu al! Het is ineens zo’n leegte. Ik kijk terug op een geweldig jaar en moet nu wachten op 10 september.
Namens alle explo’s willen we jullie (Misha en Sandra) enorm bedanken voor dit mooie kamp.